| Elsku
Sigríđur mín.
Ég var staddur í ókunnu húsi og gekk inn í gluggalaust
herbergi, sennilega stofu, svartmálađa međ svörtu
teppi. Úr tveimur nöktum perum skein
veik týra sem lýsti upp annars rökkvađ herbergiđ. Fjórar
gamaldags líkkistur voru ţarna inni. ţrjár ţeirra
stóđu lóđréttar upp viđ einn vegginn. Ein
var gul, önnur rauđ og ţriđja blá.
Sú fjórđa var svört og hvíldi á hvítum búkkum
fyrir miđju herberginu. Ég sá sjálfan mig
ofan í kistunni. Virtist ég vera látinn en ţó
međ logandi sígarettu í öđru munnvikinu.
Kistan var eins í lögun og hinar, nema hún var
međ átta haldföngum gerđum úr kindakjálkum,
svartmáluđum međ hvítum tönnum.
Á veggnum fyrir ofan kistuna hékk stórt svarthvítt málverk
af samhverfu öldubroti og greindi ég guđdómlega
veru fyrir miđri mynd. Ekkert annađ var ţarna inni.
Úr stofunni var á hćgri hönd innangengt í annađ og minna herbergi.
Veggirnir voru ţaktir svörtu og hvítu veggfóđri
međ mynd af akkerinu sem ég ber á hćgri
upphandlegg. Föl birta kom inn um svartmálađan
glugga og varpađi ljósi á svart rúm. ţar
lást ţú sofandi og bćrđir ţig ekki. Ég reyndi
ađ vekja ţig en ţú steinsvafst. Á
veggnum fyrir ofan mig var fermingarmyndin
af Guđmundi afa. Ég sneri mér viđ, gekk
til stofunnar og kom ţá auga á svartmálađa hrafnsvćngi
fyrir ofan dyrnar. ţegar ég ćtlađi ađ skođa
ţá nánar vaknađi ég.
Ástarkveđjur,
Jón Sćmundur
|
