Karlotta Blöndal

Úppúr haganum

18 júlí - 16 ágúst

Viðtal við Karlottu Blöndal sem skrifað er uppúr samtölum við nokkra í Keflavík 17.-18. júlí.

SP: Sýning þín í Suðsuðvestur er unnin beint uppúr tveim eldri verkum eftir þig. Hversvegna valdir þú að sýna þau aftur?

KB: Kveikjan að því að ég var aðeins að spá í hversvegna maður sem myndlistarmaður oftast býr til glæný verk fyrir hverja sýningu eins og í stöðugri leit að einhverskonar framtíð eða framför. Eins finnst mér áhugavert hversu óþægileg fjölföldunin hefur þótt í listum, að endurtekningin sé að einhverju leyti til minnkunar eða rýri gildi verkanna og gildi listmannsins. Til að mynda er fremur sjaldgæft að performanslistamenn endurtaki performansa sína. Mér fannst áhugvert að skoða hvað gerist þegar maður tekur orðna hluti og setur þá inn í nýja tíma og nýjar aðstæður nánast eins og að fjölrita. Eins og að fjölrita þessa ljósmynd. Dagsetningarnar aftan á plakatinu vísa í sögu þessarar ljósmyndar í mínum höndum, fyrsta dagsetningin er sú dagsetning sem hún var tekin, svo kemur dagsetning sýningar í París, og svo loks dagsetning þessarrar sýningar hér. Ljósmyndin sjálf er svo til í oní skúffu hjá mér. Þetta er kannski einskonar viðleitni til að muna eftir og leita til þess sem maður hefur í fórum sínum og vinna uppúr því. Breyta og bæta einhverju við, annast það sem til er og beina því eitthvert. Titill sýningarinnar vísar í þennan haga, einskonar rökhaga, þaðan sem þetta allt sprettur.

SP: En nú er þetta mynd af hóteli í bruna, eyðileggingu.

KB: Já. Ég sé hótelið í bruna sem einhverskonar tákn umbreytingar. Hótel er líka tímabundinn staður, staður sem fenginn er að láni og svo yfirgefinn. Ég nota svo sjálft orðið, varpa því upp á vegg staðarins og þannig verður sýningarstaðurinn þetta hótel í bruna. Orðið hotel er líka orð sem all flestir í heiminum skilja. Teikningarnar bakvið orðið vísa svo í óræðinn og jafnvel órökrænan heim handan þess. Upphaflega vísuðu táknin bakvið orðið í heim þeirrar manneskju sem var á bakvið ljósmyndavélina, ég vildi stilla upp hlutlæga gildi heimildaljósmyndarinnar og tungumálsins við heim huglægra tákna og persónunnar. Hér í Suðsuðvestur er ég meira að spá í hliðrunina og umbreytinguna sem gerist við breytta tímasetningu og aðstæður.

SP: Sérðu þá verkið Reassessment, viðarinnsetninguna, sem tengingu milli þessa hótels og þess ferlis sem gerist eftir eyðilegginuna eða umbreytinguna á einhvern hátt?. Þetta eru spýtur sem átt hefur að henda er það ekki?

KB: Jú, þetta er spýtnabrak sem hefur átt að henda. Afgangar af einhverju sem hefur verið búið til, sá hluti sem ekki sést í hlutum. Þetta er einskonar tilraun til að upphefja það sem ekki hefur þótt nýtilegt en samt verið til, en líka tilraun til að færa efniviðinn nær uppruna sínum með því að mála þær í þessum gróðurlitum. En augljóslega verður ekki aftur snúið en eftir stendur þessi umönnun á efninu þó hún sé kannski líka soldið afkáraleg. Svo verður þessu kannski bara öllu samt hent, ég veit það ekki.

SP: Mér dettur líka í hug þessi hnífur sem er teikning af hníf sem þú bjóst til sjálf og var frá byrjun ekkert ætlaður neinu listaverki í sjálfu sér. Það er einhver tenging þarna við þetta ferli að gefa sér tíma eins og veggteikningin ber með sér og máluðu spýturnar. Að þótt málað verði yfir veggteikninguna í lok sýningarinnar og spýtunum hent að þá stendur samt eftir þessi athöfn að gera eitthvað í höndunum. Eins og að búa til hníf til að skera tómata í stað þess að fara út í búð og kaupa hlutinn bara.

KB: Já, en svo finnst mér líka eitthvað heillandi við myndlist sem birtist og hverfur svo, eftir stendur tíminn sem fór í að gera hlutina. Eins með plakatið, það á eftir að dreifast um borg og bý kannski, hverfa frá stað sínum. Þetta er svona sumt af því sem ég hef verið að hugsa í tengslum við þessa sýningu. Kannski er það samt bjarnargreiði að gefa upp þessar tengingar, áhorfandinn er fullfær um að sjá og skynja sjálfur, en stundum er gaman að fá enn eina vídd í málið.

SP: Það myndast við það enn önnur samræða þó að hún sé lesin.

KB: Já, mér finnst það skemmtilegt. Yfirleitt hef ég verið að sýna og vinna með öðrum listamönnum þar sem myndast samræða á milli verkanna sem unnin eru með tilliti til sýningarstaðarins eða einhverjar ákveðnar hugmyndar. Þannig höfum við myndað okkur okkar eigin raunheim með skírskotanir í hvort annað og umhverfið. Kannski eru þessi tvö verk líka valin með þetta að markmiði, að mynda samræðu, eins og þetta viðtal.

Já og takk fyrir samtalið.
Takk sömuleiðis fyrir mig.