Á sýningunni umbreytir listamaðurinn Suðsuðvestur í allsherjar hljóð og myndbandsheim þar sem 
frystikista jarmar í kjallari, ískápur tikkar á lofti og sótugir lampar skapa hljóðklasa í miðju húsinu.

Sigurður vefur saman ósamfelldum myndum, tónlist og hljóð sem öll hljóta sama vægi og 
umhyggju í meðförum hans og er því ef til vill betur við hæfi að kalla Sigurð tónskáld 
en vídeólistamann. Stundum eru það hljóðin sem Sigurður finnur innan rýmis sem leggja línurnar
og hafa áhrif á aðra formlega og fagurfræðilega þætti, á meðan í öðrum tilfellum er það 
andrúmsloftið með öllum sínum möguleikum á skynjun sem keyrir verkið áfram. Það  er engin 
fyrirfram gefin formúla sem hann styðst við. Nema hvað að hann leyfir alltaf samlífi myndar 
og hljóðs að móta endanlega útkomu verka sinna og virkjar á þessari sýningu húsið sjálft og 
umhverfi sem efnivið.