Á sýningunni umbreytir listamaðurinn Suðsuðvestur í allsherjar hljóð og myndbandsheim þar sem
frystikista jarmar í kjallari, ískápur tikkar á lofti og sótugir lampar skapa hljóðklasa í miðju húsinu.
Sigurður vefur saman ósamfelldum myndum, tónlist og hljóð sem öll hljóta sama vægi og
umhyggju í meðförum hans og er því ef til vill betur við hæfi að kalla Sigurð tónskáld
en vídeólistamann. Stundum eru það hljóðin sem Sigurður finnur innan rýmis sem leggja línurnar
og hafa áhrif á aðra formlega og fagurfræðilega þætti, á meðan í öðrum tilfellum er það
andrúmsloftið með öllum sínum möguleikum á skynjun sem keyrir verkið áfram. Það er engin
fyrirfram gefin formúla sem hann styðst við. Nema hvað að hann leyfir alltaf samlífi myndar
og hljóðs að móta endanlega útkomu verka sinna og virkjar á þessari sýningu húsið sjálft og
umhverfi sem efnivið.